Stało się. Musiałem się do tego przyznać przed sobą i wszystkimi. Jeśli ma tutaj być szczerze, bez ogródek, to i tutaj musiała się o tym znaleźć wzmianka.
Przytłoczyło mnie ostatnio wiele rzeczy. Wszechogarniające zabieganie oraz brak czasu na pasję każdego dnia powoli zabierało kawałek mojego spokoju. Gwoździem do przysłowiowej trumny w tym wypadku był rozpad mojego prawie sześcioletniego związku. Ilość pytań o to „Jak?”, „Dlaczego?” i „Ale czemu?” była dla mnie tak wielka, że po prostu nie udało mi się tego udźwignąć. Bliscy i znajomi pytali niejednokrotnie jak sobie radzę. Kwitowałem to jednym stanowczym „Chujowo, ale jakoś trzeba to przetrwać”. Oszukiwałem ich i po części oszukiwałem także siebie. Robiłem dobrą, w miarę, minę do złej gry. Dobijałem się przez ostatnie trzy miesiące złudną nadzieją i liczyłem na coś czego pojawienie się nie mogło mieć racji bytu. Dowiedziałem się przez ten czas od jakiegoś „Dobrego duszka” sporo odpowiedzi na moje powyższe pytania. Zgniotła mnie świadomość, że tyle czasu spędziłem z osobą, której na dobrą sprawę nie znałem, a jej obecne zachowanie jest tego najlepszym przykładem. Nie będę rozpisywał się w tej kwestii za dużo, ale mogę powiedzieć jedną rzecz… Realia, w których myślałem, że żyję okazały się jednak kompletnie inne.
